بررسی روش های استقرار نهال در اراضی مخروبۀ دانگ تجدید نسل در جنگل شوراب (گلبند) نوشهر
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
چکیده
احیای جنگلهای مخروبه، ازمهمترین اولویتهای مدیریت جنگل در شمال کشور بهشمار میرود. بازسازی این جنگلها، بهویژه در نقاطی که در گذشته به روش دانگبندی و با شیوۀ پناهی مدیریت میشد و امروزه به شکــل پهنههای بدون درخت یا کم درخت و با پوشش انبوهی از تمشک و سرخس دیده میشود، اهمیت زیادی دارد. تحقیق پیش رو، با هدف یافتن روشهای مناسب استقرار نهال در چنین نقاطی، بهمدت پنج سال (1382 تا 1386) در جنگلی مخروبه و محصور با سیم توری به مساحت تقریبی5000 متر مربع در محدودۀ طرح جنگلداری شوراب (گلبند)- قدیمیترین طرح جنگلداری در مازندران- در چهار تکرار و هفت تیمار بذرکاری و نهالکاری توسکا (2)، بذرکاری و نهالکاری پلت (2)، بذرکاری و بذرپاشی راش (2) و کنترل (1) به اجرا درآمد. پیش از کاشت بذر و نهال همۀ بوتههای تمشک و سرخس ریشهکن شدند و ضمن مراقبت، بهمدت سه سال و هر سال یک بار در اواخر شهریور، پیرامون نهالها وجین شد. پس از گذشت چهار سال، همۀ نهالهای درختی مستقر در 25 متر مربع مرکز هر پلات (کرت) و در کل 28 پلات از نظر نوع گونه، تعداد و بلندی، اندازهگیری شدند. یافتهها نشان داد که ده گونۀ چوبی مختلف به ارتفاع 10 تا470 سانتیمتر در عرصۀ وجود دارند، بهطوری که بیش از 98 درصد آنها را چهار گونۀ پلت (5/75 درصد)، ممرز (9/13 درصد)، توسکا (1/6 درصد) و راش (1/3 درصد) شامل می شود. میانگین تعداد نهال در سطح شمارش از 19 تا 132 نوسان دارد و تفاوتها معنیدار است. در تیمارهای بذرکاری بیش از تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ، نهال مشاهده شد و از میان آنها، تیمار بذرکاری پلت با 132 اصله نهال در 25 متر مربع بهعنوان بهترین تیمار معرفی شد که تفاوت آن با تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ درسطـح 5 درصد معنیدار است.